Integratie is een schone zaak. Ook het Kabinet is eindelijk zo ver en minister Verdonk (VVD), voortvarend als ze is, jast een aantal voorstellen door het kabinet. Nu mag de Kamer er de tanden op stuk gaan bijten. Via de kranten kennen we ondertussen het rijtje wel. Verplicht taal leren, 500 woorden kennen en de basisprincipes van de (Nederlandse) samenleving leren, door een inburgeringtoets heen komen, enz.
Nu was ik vanaf 1977 voor ruim 14 jaar allochtoon in Frankrijk. Ik ben nog steeds bang dat ik nooit daar had kunnen werken en wonen wanneer er zo’n inburgeringtoets aan mijn oponthoud in la douce France verbonden zou zijn geweest. Dat was er nog niet. Die 500 woorden waren nog niet het probleem. De taal spreken en begrijpen hoe de Fransen kijken naar hun wereld was de complicatie. Want je kunt wel mooi een baan hebben en trots zijn dat je als Hollander met je gezin het prima redt in een Franse samenleving, maar je bent nog geen Fransman. Wat heel gauw bleek toen je, na tien jaar meedoen en belasting betalen, je baan kwijt raakte en nergens meer terecht kon. Oud-leerling van wat voor school? En wat leerde je daar dan? Waarom ga je niet terug naar Nederland? En het was waar. Geen haar op mijn hoofd kraaide ernaar om mij tot Fransman te laten naturaliseren. En alhoewel ik in mijn dorpje zou zijn gebleven tot en met mijn begrafenis toe en mijn kinderen vast met Franse partners getrouwd zouden zijn en hun kinderen nog slechts rudimentair Nederlands zouden hebben gesproken, toch zou ik altijd een Nederlander zijn gebleven. Geaccepteerd. Maar niet begrepen.
Om te integreren zijn volgens mij minstens drie generaties nodig. Ergens bij mijn kleinkinderen zou de volwaardige Fransoos ontstaan zijn. Eentje met voor de Fransen een vreemde naam. Maar wel Frans in hart en nieren! Trots zouden ze Nederland bezoeken en met een knipoog bevestigen dat hier al hun vreemde karaktereigenschappen vandaan zijn gekomen. En dan hebben wij als landje in een vergelijking met Frankrijk niet veel te duchten. Wij zijn per hoofd rijker, net zo intelligent en veel avontuurlijker dan ons geliefde vakantieland. Wij zijn door die rijkdom minder gezegend met een creatieve keuken, wat wil je wanneer er voldoende geld is voor biefstuk ga je geen kikkers vangen, en we exporteren makkelijker, inclusief onszelf. Er wonen veel meer Nederlanders in Frankrijk dan omgekeerd. (Wat de Fransen natuurlijk zien als bewijs dat het bij hen veel beter is; waar hoorden we dat toch óók al weer?)
Integratie is dus niet een kwestie van taal of samenlevingscursussen. Het is afkomst, vooral een kwestie van tijd en daarbij een kwestie van intenties. Komt u hier om onze honingpotten leeg te eten of komt u hier omdat u thuis niet kunt blijven vanwege uw godsdienstige voorkeur of uw politieke mening. Bent u van plan er hier wat van te maken, om mee te doen, om u aan te passen. Ja aanpassen. Wij hebben ons in Frankrijk aangepast! Wij vierden 14 Juillet en miste Tweede Kerstdag. Wij hebben vlijtig taal geleerd en gelezen, naar TF1 gekeken en getracht te begrijpen wat de Fransen drijft! Onze kinderen gingen naar Franse scholen. Het zou ons tweede vaderland worden! Daar doe je wat voor.
Dat aanpassen gaat veel verder dan een beetje de taal leren. Het gaat ook om ontdekken hoe dat landje onder die oppervlakte eruit ziet. Er zijn Moslims die oprecht geloven dat ze hier moeten komen om in dit land van hoeren en homo’s de ware leer te verkondigen en ons te bekeren tot hun rechtschapenheid. Veel diepgang in de kennis van onze cultuur mogen we van hen niet verwachten en begrip over de verworvenheden van onze vrijheid zal, gezien de daarmee gepaard gaande bespottelijkheid van het gedrag van sommigen, niet groot zijn. Ook zij hebben drie generaties nodig en misschien wel vier. Want je moslimkleinkind met een katholiek zien trouwen is voor die moslim waarschijnlijk een veel groter probleem dan voor een protestant die in Frankrijk zijn kleinkind met een katholiek ziet trouwen. Dat is dan vooral een verschil gebaseerd op het fanatisme waarmee men zijn geloof aanhangt! Langzaam maar zeker hebben wij dankzij veel oorlog en ellende geleerd in Europa dat er vele wegen naar God zijn. Integratie is ook dát begrijpen en accepteren. Dat is veel moeilijker dan de taal een beetje spreken.
Integratie ligt dus wat verder weg dan de Tweede Kamer schijnt te denken. Maar een toekomstige Moslimbruid die er niet in slaagt om 500 woordjes te leren, heeft waarschijnlijk de enige ongevaarlijke weg gevonden om dat huwelijk mis te lopen; met dank aan de minister.
Nu nog eens vastleggen wat integratie eigenlijk is, samen met al die nieuwkomers. En dan niet de fout maken om over kerken en onderwijs te praten. Maar praten over geloven en meedoen! Of dacht u dat elke avond met een kratje pils voor de buis een vorm van integratie is?
